ONTSTAAN VAN BINGO

Het bingo spel is alom bekend maar waar komt het nu echt vandaan? Bingo zo als wij het nu kennen stamt af van het spel lotto. Lotto werd al sinds 1530 in Italië gespeeld. In 1530, toen Italië werd verenigd werd de Italiaanse Nationale Loterij Lo Giuoco del Lotto d’Italia opgericht en deze loterij bestaat tot op heden nog steeds. Vandaag de dag is deze loterij onmisbaar voor de Italiaanse staat aangezien deze een jaarlijkse bijdrage heeft van meer dan 75 miljoen dollar. Natuurlijk verbasterd lotto niet ineens in bingo, daar gaat nog een kleine geschiedenis aan vooraf.

Lotto

In 1778 werd gemeld in de Franse pers dat Le Lotto de aandacht had getrokken van de intellectuele elite (intelligentsia) In de klassieke versie van Lotto, die zich ontwikkelde in deze periode werd de speelkaart verdeeld in drie horizontale en negen verticale rijen. Elke horizontale rij had vijf genummerde en vier lege velden in een willekeurige schikking. De verticale rijen die getallen bevatten van 1 tot 10 in de eerste rij, 11 tot 20 in de tweede rij, etcetera, dit tot de 90. Geen twee Lotto kaarten waren gelijk. Chips genummerd 1 tot 90 maakte de uitrusting van de speler compleet. Spelers kregen een lotto kaart en vervolgens werden er houten genummerde tokens getrokken uit een stoffen zak en hardop voorgelezen. De spelers legden dan de verkregen chips op de omgeroepen nummers. De eerste speler die een volledige horizontale rij vol had was de winnaar.

In de jaren 1800 werden educatieve Lotto games populair. Een Duits Lotto spel werd in de jaren 1850 ontworpen om kinderen tafels (vermenigvuldiging) te leren. Er waren nog andere educatieve Lotto spelen zoals ‘Spelling Lotto’, ‘Beesten Lotto’ en ‘Historische Lotto’. “Zelfs in deze tijd met zeer veel concurrentie op de spellen markt, behoudt lotto zijn machtige positie;. Milton Bradley verkoopt bijvoorbeeld Lotto spellen met als thema de Sesamstraat Muppets. Het spel is ontworpen om kinderen in de leeftijdsgroep 3 tot 6 jaar te voorzien van educatief plezier.

Beano

Het was een avond in december 1929 toen een zeer vermoeid New Yorkse speelgoed verkoper, Edwin S. Lowe, besloot door te rijden naar Jacksonville, Georgië, dit zodat hij goed op tijd zou zijn voor de afspraken die hij de volgende dag zou hebben.

Het jaar ervoor, met twee medewerkers en 1.000 dollar kapitaal, had Lowe zijn eigen speelgoed bedrijf opgericht. kort erna zakte de markt in elkaar en zagen de vooruitzichten voor zijn bedrijf er somber uit.

Een paar mijl verwijderd van Jacksonville werd Lowe begroet door de felle lichten van een kermis. Hij was toch eerder dan gepland, hij parkeerde zijn auto en stapte uit. Alle kermis stands waren gesloten, behalve een, die was volgepakt met mensen. Lowe ging op zijn tenen staan en keek over de schouders van de deelnemers. De aandacht was gericht op een hoefijzervormige tafel bedekt met genummerde kaarten en bonen. Het spel dat werd gespeeld was een variant van de Lotto genoemd Beano. De pitchman, of de omroeper, trok kleine houten schijven genummerd uit een oud sigarenkistje, en op hetzelfde moment, werd het nummer hardop omgeroepen. De spelers reageerden door gretig hun kaarten te controleren en te kijken of ze het nummer wel hadden. Als ze het nummer hadden dan legde ze daar een boon op. Deze volgorde bleef tot iemand een lijn vol had gelegd met bonen op de nummers van hun kaart – zowel horizontaal, verticaal of diagonaal. Deze prestatie werd gekenmerkt door de kreet van “Beano!” De winnaar ontving een kleine Kewpie pop.

Ed Lowe probeerde Beano te spelen die avond, maar herinnerde zich, “Ik kon niet zitten. Maar terwijl ik om me heen keek en stond te wachten, merkte ik dat de spelers bijna verslaafd waren aan het spel. De pitchman wilde sluiten, maar elke keer zei hij: “Dit is de laatste wedstrijd”, maar niemand bewoog. Toen hij uiteindelijk echt ging sluiten om 03:00 in de nacht, moest hij zijn klanten wegjagen.

Na de tent gesloten te hebben, vertelde de pitchman Lowe dat hij in het voorgaande jaar tijdens het reizen in Duitsland tegen een spel was aangelopen met de naam Lotto. Zijn directe gedachte was dat het een goed carnaval spel zou zijn. Hij maakte een paar veranderingen aan het spel, en veranderde de naam in Beano. Het spel bleek een waar succes dus wilde hij dit ook in Amerika voortzetten.

Bingo

Hij keerde terug naar zijn huis in New York, Lowe kocht wat gedroogde bonen, een rubberen stempel en wat karton voor de nummering. Vrienden werden uitgenodigd en Ed Lowe nam de pitchman taken voor zijn rekening. Zijn vrienden waren Beano met dezelfde spanning en opwinding aan het spelen als hij had gezien op de kermis. Lowe merkte dat een van zijn spelers bijna aan het winnen was. Telkens wanneer ze weer een boon op een nummer kon plaatsen werd ze weer een tikje meer opgewonden. Toen gebeurde het; er werd weer een nummer omgeroepen en zijn had een lijn. Ze sprong omhoog maar door alle opwinding struikelde ze over het woord Beano en stotterde ze BBB-Bingo! Toen wist Lowe het, hij zou dit spel op de markt brengen onder de naam bingo.